p.5
HISTORIA
HROLFI
KRAKII
Inter Potentissimos in
Ethnicismo Daniae Reges
celeberrimi,
Ab avo eius Halfdano
II. et Patre Helgio, hujusque
fratre Hroare, secundum monumentorum
Islandicorum manuductionem
deducta,
et
A Fabulis, in quantum fieri potuit,
vindicata,
Cumque aliis Historicis, inprimis
Saxone Grammatico, diligenter collata,
et magnam partem conciliata.
Cum indice rerum memorabilium
per
THORMODUM TORFAEUM,
S. R. M. Rerum Norvegicarum Historiographum.
HAVNIAE,
Ex Typographeo Regiae Maj. et Universit. 1705.

p.6
APPROBATIO.
Luctantes cum longa nocte
Antiquitates Patrias,
et fortia Regis Inclyti
facinora, tantum non
oblivione sepulta, luci reddit
Celeberrimus Author,
aequissimus temporum rerumque
gestarum Censor.
Hafniae Anno. 1705.
d. 24 Decembr.
P. VINDINGIUS.

p.7
ILLUSTRISSIMIS atque EXCELLENTISSIMIS
HEROIBUS,
DN. DITLOVIO
WIBE,
DOMINO DE FREYENFELD,
ORDINIS DANEBROGICI EQVITI
AURATO,
SACRAE REGIAE MAJESTATIS DANIAE ET
NORVEGIAE
IN CANCELLARIA DANICA SECRETARIO
SUPREMO.
DN. CHRISTIANO
SEHESTED,
DOMINO DE NISLEF ET RAFNHOLT,
ORDINIS DANEBROGICI EQUITI
AURATO,
SACRAE REGIAE MAJESTATIS DANIAE
ET NORVEGIAE,
IN CANCELLARIA GERMANICA SEGRETARIO
SUPREMO,
et
CONSILIARIO STATUS.
Hanc Historiam humillime nuncupat
AUTHOR.

p.8
ILLUSTRISSIMI
DOMINI
Tertius jam labitur
annus, ex qvo Seriem
Regum Daniae
publici juris factam omnium
censurae exhibendam
curavi; in praefatione libri
occurrendum iis existimans,
qvi me eo forte nomine
insectarentur, qvod
Saxonis Grammatici, viri doctorum
omnium consensu
eruditisssimi, historiam

p.9
convulsissem, et per consequens
vetustissimas Danorum
res dubias reddidissem;
ingenue professus
sum, nunqvam librum
prodiisse, qui Scriptoris
istius relationes tam valide,
quam memoratus liber,
fulciat, quippe qui
nostratium et Saxonis, illis
penitus ignotam harmoniam,
tot locis exhibet,
simulqve contra Andream
Fossium aliosqve
Saxomastyges, et inter
eos, postremo in Anglia
exortum, Jacobum Waraeum,

p.10
Antiqvitatum Hiberniae
cap. XXIV, evidenter
monstrat, dictum Scriptorem
illa quae de antiqvissimis
Daniae rebus habet,
ex proprio cerebro neutiqvam
procudisse, aut a se
primitus afficta in lucem
emisisse: id vero quamvis
multis exemplis monstratum
sit, praesens tamen
historia, cum Saxone collata,
paullo etiam evidentius
probat, quorum concentum
seqvens proloqvium
uberius monstrat.
Relationum varietas ostendit,

p.11
unam eandemqve
narrationem, sibi in universalibus
constantem,
diversorum expositione,
aut excipientium incuria,
in particularibus corruptam,
ad alteram horum
pervenisse: id qvod historiam
magis confirmat, Saxonemqve
a levitatis crimine
liberatque quod autem
eandem temporibus personisque
discretam confuderit,
imperitiae congerronis
adscribendum statuo,
cujus exemplum Haraldi
Hildetanni vita, curatissime

p.12
ab eo literis consignata,
ob oculos sistit, maximam
partem cum fragmentis,
qvae sola apud Islandos
hodieque supersunt,
consona, nec sine Saxonis
excusatione, cum accepta
tantum vulgaverit, dissona:
ex quibus colligitur
qvid de caeteris ejus traditionibus
concludi
debeat.
Non erat mihi in animo
hanc Historiam separatim
conscribere, cum primum
illam auspicabar, multo
minus rebus Danicis citra

p.13
necessitatem me immiscere,
cum uberrimam materiam
Norvegia subjectaeque
provinciae ministrarent:
Sed cum Seriem Regum
Daniae conscriberem, profundius
qvam necessitas
exigebat, me horum Regum
gestis immersi; nec
prius substiti, qvam omnia
exposueram. Tum demum
cum animadverterem,
modum eam, destinati
sibi in dicta Serie loci,
excedere, mutavi sententiam,
seorsimqve exprimendam
curavi, nec forte

p.14
indignam, tum qvod regem
inter Danici nominis
primos, ejusque fortissimos
ministros celebret,
cujus fama omnibus inde
seculis illustris, posteros
in virtutum ejus admirationem
incendit, atque inter
hos eximiae sanctitatis
opinione, in majorum Divum
collegium relatum
Olafum Haraldi filium
Norvegiae regem, qui illum
omnibus in paganismo
regibus suo suffragio
praetulit: tum etiam ob
magnam lucem, qvam historia

p.15
Danorum Anglorumqve
faeneratur, Frodium
enim quintum, nullibi
alias conspicuum, sed
lacuna poscente necessarium,
nobis suppeditat,
Anglo-Saxonumqve tempora,
Danicis Regibus
congrua, retexit, inqve
utraque gente utriusque
sexus insignes virtutes
praedicat, aliaqve lectori
obvia.
Hanc igitur cum G. G.
V.V. valde velim probari,
illam ego vestro potissimum
judicio, mox patrocinio,

p.16
summa cum animi
demissione subjicio, et
quidem tanta fiducia, ut
Illustrissimis V. V. G. G.
eam qvoque venerabundus
consecrare non dubitem,
Frustra sim, si virtutum
V. V. meritorumqve praeconia
hic decantare aggrediar;
quae, qui Solus justa
lance librare noverat, Rex
noster Sapientissimus, Augustissimus,
tanto honore
jam dudum compensaverat,
ut ab aure epistolisque
utrumque constituerit,
votis civium praefecerit,

p.17
Eqvestri insuper dignitate
ornaverit, publica omnium
veneratione prosequendos.
Haec cum omnis
laudis instar sint, faecundissimis
etiam geniis
vocem praeripiunt. Non
igitur in illum campum
ulterius exspatiabor. Privata
utriusqve G.G. V. V.
erga me beneficia animorumque
propensionem summamque
humanitatem et
benevolentiam laudabo,
utrique emolumentum acceptum
fero, et T. qvidem
Excell. illustrissime VIBE
iterato, quo nomine cum

p.18
compensationi impar, obligationem
agnoscam, ingenuam
hanc de benignitate
V. V. confessionem,
fato libri connexam, gratique
animi V. V. G. G. veneratione
foecundi interpretem,
obsidemqve perpetuum,
Scriptum praesens
benigno animo accipite,
patrocinioqve V. V. una
cum auctore dignamini.
Deus Opt: Max: G.G.V. V.
salvas et incolumes ad optimi
Regis patriaeqve diuturnam
utilitatem feliciter
conservet.

p.19
PRAEFATIO
AD LECTOREM.
Prodit tandem HROLFI
Krakii historia, quam in Serie
Regum Daniae Lib. III. cap. 6.
me in stilum Latinum paraphrastice
traduxisse testatus sum; verum aliquanto
brevior: magis enim hic
Scriptoris, quem secutus sum, verba
expressi, resectis haut paucis quae
ibi latius deduxi; ne qui versionem
hanc nostram cum exemplaribus
Islandicis contulerit, jure queri possit,
nos in ea transferenda nimia [mimia ed.] licentia
usos, plus nobis qvam par
erat tribuisse. Ad Historiae hujus
Authorem quantum attinet, Magistrum
Gvalterum caput ejus novissimum
illum appellatque nec cujas,
aut quo temporc vixerit, explicat.

p.20
Fuerit forte Gvalterus Philippus
Castellionius poeta, qui de gestis
Alexandri Magni carmine scripsit
libros novem, seculo XIII, teste
Gerhardo Vossio Lib. II. de Histor.
Lat. pag.478 qui in antiqvam lingvam
Norvegicam soluta oratione
translati, inque membrana exarati extant
in amici mei Arnae Magnaei
Bibliotheca: quem quoque Georgius
Matthias König in Serie Latinorum
Auctorum, quam Lexico
suo praefixit, nobis exhibet. Carolus
autem du Fresne circa ea
tempora plures Gvalteros in Nomenclatore
Scriptorum mediae et
infimae aetatis memorat, nec praeterit
Gvalterum de Castellione Scriptorem
Alexandreidos. Adduxit
quidem Vossius supra Lib. II. pag, m.
414. alium Gvalterum Hemlingtonum

p.21
Anglum, quem a nonnullis
quinque libros de gestis ejusdem
Alexandri scripsisse perhiberi
tradit. Est et apud nostrates celebris
memoria alterius Magistri
Gvalteri ad annum 1215, qui concilio
oecumenico Lateranensi, quod
eodem anno Pontifex Innocentius
Tertius celebravit, interfuisse, Apparisque
officio functus Langfedgatali
traditur, ubi de quinque celeberrimis
Conciliis orbis agit; quorum
ultimum his verbis describit:
Quintum, inquit, concilium in
diebus Imperatoris Otthonis et
Pontificis Innocentii in Lateranensi
palatio celebratum est, una hyeme
post Patriarchae Gerhardi caedem
(is Hierosolymis Patriarchatum
gessit, ut Annales Flateyenses testantur)
in ea Synodo fuerunt duo,
Patriarchae, unus Hierosolymitanus,

p.22
alter Constantinopolitanus,
et cum illis duo supra viginti Archiepiscopi;
Episcopi duo et viginti
supra quadringentos, Abbates
et Priores quatuor et decem supra
octingentos, innumerabilisque
aliorum Clericorum Magistrorumque
turba, toto orbe a Pontifice
Innocentio, id nominis Tertio,
ad conventum hunc Romae
celebrandum excita. In illo concilio
Mag. Gvalterus Apparis fuit;
qvi in suis fastis (vel Calendario
tradit, cum Dominus in die annunciationis
Mariae incarnatus esset,
elapsos fuisse a primordio mundi
5199 annos: sed postqvam
Dominus noster conceptus esset
in annunciatione S. Mariae, cum
vixisse triginta annos, et tres hyemes
(annos) integras; atque ita incipiunt
omnes anni a gloriosa illi

p.23
die, cum Angelus Gabriel missus
fuit ad beatam Mariam. Inde elapsis
tribus et triginta annis Dominus
eodem die crucifixus est, ad
salutem et redemtionem totius,
humani generis; Jamqve hunc,
calculum fidemqve de aetate Dominicae
mansionis apud nos unusquisque
Pontificum notavit et approbavit,
omnesque Romani consenserunt,
licet quidam viri docti,
aliter sentiant; In hac autem Synodo
hic calculus communi
consensu receptus est; adque illud
tempus cum hic Ecclesiasticorum
conventus in curia Lateranensi,
agebatur, ab incarnatione Domini
subductus, deprehensique anni
1215. effluxisse. Quinam fuerit
hic Gvalterus, exprimere neqveo:
tempora optime quadrant in
Walterum Gray; quem Thomas

p.24
Stubs 6. Kal. Maji, Anno 1216. ex
Episcopo Wigorniensi Archiepiscopum
Eboracensem factum perhibet:
qui si vel maxime in Concilio
fuerit, fastosque confecerit, nihil
tamen inde concludi poterit, an
historiam hanc conscripserit. In
Dania illum, licet peregrinum,
fuisse Ecclesiastico muneri adhibitum,
ubi horum, quae scripsit, notitiam
sibi comparaverit, credere
malo. Carolus du Fresne in
suo Lexico, voce Apparis, multas
significationes adducit, minime
improbandas: Si tamen hunc nostrum
legisset, cumque Pontificis
Nicolai Epistola 16. cujus titulum
adducit, contulisset; non dubito,
quin casum tertium pluralis numeri
non Epistolae, sed Senatoribus
applicuisset: Ita enim hunc locum
exhibet. Nicolaus etc. singulis

p.25
quibusdam Senatoribus Constantinopoleos,
Apparibus. (mox
subjicit) ubi vox Apparibus non
ad vocem Senatoribus refertur,
sed per receptam hac aetate formulam
additur, ut innuatur uno,
exemplo dictatas et missas epistolas
ad diversos etc. Haec de Authore
dicta sunto. Historiam ipsam
ad Scriptorum Islandicorum
classis tertiae partem posteriorem
Seriei Lib. I. cap. I. retulimus;
ubi agitur de historiis, fabulis ita
interspersis, ut sine magno negotio
a vera narratione discerni possint.
Veritatem quod attinet, illa
certe multis argumentis adstruitur:
nemo enim ambigit extitisse
Hrolfum: de tempore inter Islandos
et Saxonem, et qui eum secuti
sunt, controvertitur. Pro
istis generis Series, ab Odino Upsalino

p.26
contexta, pugnat, a quo tramite
recto quartus supra decimum
descendit, uti id ex dictae
Serie lib. III. cap. I. conspicuum
est. Illius errorem ejusdem libri
cap. VII. pag. 293. et seqq. ad oculum
ostendisse videor, quo lectorem
remitto. Res praeterea, gestaque
quae in hac nostra historia
exponuntur, magnam quoque partem
ab eo stabiliuntur. Nam praeter
istam collationem, quam sub
finem hujus historiae capitis II. inter
utrosqve instituimus, complura
inter eos conveniunt. Utrobique
Yrsa violento stupro concepta,
ex patre filium Hrolfum concepisse,
inde in Adelsis Sveciae Regis
torum concessisse perhibetur,
relicto ad patrem filio Hrolfo: sordes
utrobique et avaritia Adelsis, magnificentia
et liberalitas Hrolfi celebrantur,

p.27
utrobique Biarchii et Hialtii
memoria, libatique sangvinis recente
ferae vulnere effusi latices, tum
animi tum corporis inusitati roboris
conciliatores celebrantur: Utrobique
iter in Sveciam ingensque aestus
sustinendi experimentum, sed
majore veri specie a Saxone, narratur:
utrobique egestum marsupiis
perque plana camporum sparsum
aurum memoratur: utrobique
Agneri et Voggi, nec multum discrepans,
mentio. In exitu vitae
consiliisque Skuldae explicandis exiguus
dissensus. Ut varia poetarum
carmina, quae Scalda (liber qui artem
poeticam veterum Septemtrionalium
ex professo tradit) passim
exhibet, omittam, unum, idque incomparabile
antiquitatis monumentum,
Biarchamal, quod Saxo ad manus

p.28
habuit, metriceque quam enucleatissime
ad calcem gestorum reddidit,
authoritatem historiae abunde
tuetur; quod quamvis apud Islandos
postea interciderit, antiquitus
tamen notissimum fuisse Thormodus
Kolbrunarskald monstrat;
qui id in castris S. Olafi clara voce
cecinit, cum exercitum matutino
tempore novissime excitaret: cujus
exordium, quod solum habemus
reliquum, cum Saxonis versione ad
amussim convenit. Et haec ad fidem
Historiae adstruendam suffecerint;
quae tamen fabulis aliquot scatet;
sed quae facile dignoscuntur:
quamvis nec desint, qui quasdam
carum pro veris agnoscant
relationibus.
Primam, caput VII. de monstroso
Skuldae ortu exhibet; quam ex

p.29
commistione Regis Helgii cum
subterranwa foemina editam, mihi
nequaquam persvadeo. Sed ut
vulgi de his opiniones omittam;
unius in Islandia, me puero, senis
presbyteri, Einaris Gudmundi, paraeciae
Garpsdalensis pastoris, in artibus
humanioribus haut perfunctorie
versati, excerpta quaedam et
dissertatiuncula, quam de Saxicolarum
natura conscripsit, adscribam
quos ita definit, Ego opinor,
(ait) et pro certo statuo, populum
istum esse creaturas Dei, constantes
corpore et spiritu rationali,,
in quo sunt utriusqve [utriusqxe ed.] sexus homines,
viri uxorati, sobolis procreatio,
omnesqve operationes humanae,
ut inter nos, usitatae; pecudum
et multarum rerum possessio,
paupertas et deliciae, fletus
et risus, adeoqve omnes qualitates

p.30
somni, vigiliarum, ac aliorum
affectuum verae humanae naturae
competentes: tandem morti obnoxii
sunt, quorum vita brevis et
longa juxta beneplacitum Dei unicuiqve
eorum destinata. Cum
ad sobolis procreationem adstruendam
aggreditur, haec addit: Additur
etiam eorum sangvinis commistio,
procreatione sobolis conspicua:
cujus gentis mulieres etiam
ex nostris conceperunt infantes,
quae sacro fonte suos liberos
ablui, et Christianismo initiari avide,
sed pleraeqve frustra, expetiverunt.
(Jamqve ad exempla procedit.)
Thorkatla Mari uxor Kari
Saxicolae congressu gravida facta,
filium, Aresum nomine, peperit;
ut Ode de illo fatali casu confectae
testantur. In praedio Haga erat
olim maritus quidam ex magnatibus,

p.31
Sigvardus cognomento Fostre;
hic cum muliere Saxicola
rem habuit: facta praegnans infantem
peperit, promisit forte Sigvardus,
si infantem susciperet, baptismate
ecclesiae inseri se curaturum.
Elapso tempore venit mulier
portans infantem, et in caemiterii
pariete positum una cum
calice deaurato et veste sacra
(quae munera usibus divinis pro
infantis baptismo dedicare volebat)
paululum secessit. Pastor
templi, inquisitione praemissa, interrogat
Sigvardum, an se parentem
hujus infantis profiteretur?
ille negat, veracundia forte non
ausus confiteri veritatem. Inquirit
herum praeco, an baptizandus
sit, nec ne? Renuit Sigvardus, ne
ejusmodi consensu parens statueretur.
In loco praenominato Infans

p.32
intactus ac inbaptizatus relinquebatur.
Mater ira commota
infantem rapuit una cum calice,
relicta veste illa Sacra, cujus fragmenta
adhuc visuntur in Haga.
Mulier haec Sigvardo et posteris
ejus usque in nonam generationem
imposuit et praedixit singulare flagellum,
quo plurimi ejus Sangvinis
in hunc usque diem vexati sunt. Andreas
Gudmundi, a quo ego (ait
idem pastor) septimus, linea descendente,
etiam ab ejusmodi re
Venerea non abstinuit, qui quoque
infantem baptizari reclamabat.
Ille cum suis posteris insigne infortunium
expertus est; in cujus
generatione illicita cupidine incensi
permulti morte multati sunt;
Quidam eorum intercessione bonorum
virorum vita dignati, commeritas
poenas declinarunt. Haec

p.33
ex pluribus, quae de hoc argumento
disseruit, excerpsisse suffecerit, ad
demonstrandum hanc de Skuldae
procreatione narrationem nec omnino
fide, nec patronis, nec, si
haec admittenda sunt, exemplis destitui.
Eo inclino, malos daemones,
eos, quos suis laqveis irretierunt,
sibique familiaris conversationis
specie associarunt, ejusmodi
quoqve praestigiis dolisque facile ludere
potuisse. Cornelius tamen
Agrippa (sllum enim libentius, utpote
qui harum scientiam profitetur, in
testimonium voco) occultae philosophiae
lib. 3. cap. 34. quosdam homines
arcano superum semine
procreatos semideos agnoscit
quos ex Deorum sive daemonum
cum hominibus commistione genitos
putant, ideoqve mediam,,
quandam naturam sortitos, ut,

p.34
qui nec Angeli nec homines sint,
quam opinionem etiam secutum
Lactantium tradit; esseque adhuc
hodie qui commercium et conjugalem
commixtionem habeant cum
daemonibus, etiam creditum esse ab
omnibus, Merlinum Britannum
vatem filium fuisse daemonis ex
virgine natum. Sed et Platonem,
sapientiae principem, opinatos fuisse
de virginis, Apollinis phantasmate
oppressae, partu natum. Et
traditum esse historiis, quasdam
pro Gothorum (quas Alrumnas vocant)
et specic et ingenio spectabiles
faeminas, olim Filimiri, sive
(ut alii ajunt) Idanthresi, Gothorum
Regis castra egressas, in Asiaticae
Scythiae solitudines trans Meotides
paludes migrasse, ibique a
Faunis et Satyris compressas primo
Hunnos progenuisse: Qvin

p.35
etiam daemones, authore Psello,
nonnunqvam semen jacere, ex
qvo animalcula quaedam oboriantur.
Haec ejus verbis transcripsi.
Verum laudatus presbyter Einar
in Psellum eo nomine invehitur,
qvod subterraneos homines ad
classem daemonum retulerit, a quibus
eos longe diversos existimat,
et nostrae naturae propiores, ut ex
ejus descriptione patet; quod multis
forte persvasisset, si monstrasset,
qvomodo corpora istorum, tum
etiam jumenta supellexque domestica
superficie terrae abdita sustineantur;
cum etiam iis in locis,
ubi eorum domicilia subesse putantur,
ligonibus et fossoriis instrumentis
aperta, nullum cavernae
aut culturae vestigium unqvam
prodiit, et haec de hoc argumento
in praesens dicta sunto.

p.36
Altera fabula cap. XIII. occurrit,
de transformatione Biorni in ursum,
et cap. XIX. de lamia in feram
sc transfigurante. Cui idem Cornelius
Agrippa fidem, ejusdem Operis
lib.. cap. 45. his verbis conciliare
conatur: Res ipsae, inquit,
atque homines revera permutantur,
et in varias formas transfigurantur
sicut de Proteo, Periclimeno,
Acheloo et Metra Erisichthonis filia
narrant poetae. Sic Circe socios
mutavit Ulyssis, et quondam in Jovis
Lycaei sacris, gustatis sacrificiorum
extis, homines in lupos vertebantur,
quod dicit Plinius accidisse
cuidam Demarco, putat idem Augustinus,
narrat etiam, dum esset
in Italia, accepisse, quasdam foeminas,
dato viatoribus veneficio
in caseo, eos in jumenta vertisse,
rursusque, cum portassent quae voluissent

p.37
onera, in homines restituisse,
idque patri cuidam, Praestanti
nomine, tunc accidisse: et ipsae Sacrae
literae testantur, magos Pharaonis
mutasse virgas suas in dracones,
et aquam in sangvinem, et talia quaedam.
Haec ille. Nos quoque plura
talium exempla in historia nostra
Norvegica, lib. de originibus Norvegorum,
cap. I. collegimus. Nec
vulgi animis hodic quidem opinio
de transformatione hominum in
ursos et lupos apud nos evelli poterit,
quam variis exemplis, nec hodie
qvidem inusitatis, complures adstruere
conantur, sed in allatis duabus
de quibus nobis sermo est,
transformationibus, non eadem ratio
mihi videtur. Biornum licet in
ursum nunquam conversum statuam,
daemonem tamen verum ursum
substituisse, quem promiscue

p.38
insectabantur, minus dubito; interim
ipsi Biorno ejusqve amicae illusisse,
fortemque imaginationem impressisse,
illum in ursum conversum
esse, verum autem ursum venantium
sagittis necatum; Biornum vero,
ubicunque fuerat, vel simul occisum,
ve in loca remotiora translatum,
annulo ejus intra cutem ursi
translato; nec convivas unqvam
carnem Biorni epulatos, sed verum
ursum comedisse existimo. In lamia
autem, quae se in ursum transformaasse
dicitur, nudam tantum allegoriam
agnosco, genus scribendi
veteribus poetis adeo usitatum, ut
nihil supra; qui lectorem ludibriorum
miraculis exhilarandum sibi
proposuerunt, res alias veras obscuro
et involuto schemate exponentes;
cujus evidentissimum exemplum
fabulosa de Hemingo juvene

p.39
traditio exhibet; quam nos ad calcem
historiae fortissimi Norvegiae
Regis Haraldi Imperiosi sev Strenui
apposuimus. Natandi enim certamen
inter Regem et cum institutum,
ejusque ordinem et eventum
cum verbis simplicibus author descripsisset,
is qui idem ligata oratione
exposuit, Regem se in cetum,
Hemingum se in piscem transformasse
tradidit. Inde fabulosa historiis
passim inserta quem sensum recipiant,
facile colligitur. De quibus
Olaus Petri in suo Chronographiae
Svedicae prooemio magno judicio
disserit: cujus verba in eadem
de Hemingo fabula in Latinam lingvam
transtuli, quae cum hic pariter
ac illic locum habeant, nec ea pigebit
adscribere. Conspicuum est,
inquit, majores nostros Graecorum
Romanorumqve morem circa

p.40
fabulas secutos fuisse; nam
cum qui aliquid fortiter magnificeque
gesserunt, id carminibus
cantilenisque celebrarunt, fabulisque
et reconditi sensus verbis exornarunt,
quas Frigdi, seu amatoriis
et aliis atque aliis nominibus
appellarunt, magnisque praeconiis
eos, de quibus composuerunt, extulerunt:
Eos enim, qui imperiosos
homines, qui alios violentiae
impetu opprimere solebant, de
medio sustulerunt, Kemper et Jemninger,
i. athletas et juris restitutores
appellarunt, qvemadmodum
Graeci suos Strenuos et Vegetos
viros, qualis Hercules et plures
Heroes: illos vero qui tyrannidem
exercebant, omnes injuriis afficiebant,
sineque respectu opprimebant,
Jetter, Riser, Tröll, gigantes,
colosseos homines, et prodigioso

p.41
incremento monstrose augescentes,
nuncupabant, quod vero
tales tyranni munita loca incolere
consverunt, sedes eorum
arces Berg, id est rupes, ipsos Bergtroll,
id est rupicolas, feras eorum
uxores Gygjur, giganteas, aut similibus
vocabulis traducebant; id
quod veteres odae de Bernii historia
aut fabula clare monstrant.
Cumque crudeles et immanes homines
describerent, truces, grandes,
monstrosos, turpes eos finxerunt,
licet ab aliorum hominum
forma non discreparent,
qvos insuper propter eorum truculentiam
et saevitiam ursos, serpentes,
draconesque commenti
sunt. Eos autem qui tales occiderunt,
maximis laudibus extulerunt,
utpote qui ursos, dracones, et id
genus monstra sustulerint, quod

p.42
singularibus certaminibus sev duellis
fieri consvevit; inde aeterna
nominis fama, perpetuaque adorea
illos secuta est. Haec quamvis
ad feram, de qua nobis sermo,
referri nequeant; arguunt tamen,
alas ei et monstrosum corpus affictum
esse, ad immanem ferociam
et velocitatem exprimendam. Ad
monstrosos Berae partus, quos ab
offarum vetitarum esu provenisse
creditum est, quantum attinet, notissimum
est multas monstrosas
generationes a monstrosis praegnantium
imaginationibus prodire,
id quod omnium temporum
experientia docet. De phantasiae
operationibus Cornelius Agrippa
Occult. Philos. lib.1. cap.64. et seqq.
multa scribit, quae et apud rerum
naturalium Scriptores ubique obvia
sunt. De reliquis quae hic lectori

p.43
se minus probabunt, quid ipse
sentirem, in ipso historia contextu.
exposui.
Illud saltem praeterire [praeterite ed.] nolo, quod
Johannes Gothus tempore Hroaris
(qui et Saxoni Roe) et Helgii sive
Helgonis, statum Daniae adeo miserum
descripserit, ut occiso Rege etiam
in Svecorum potestatem reciderit,
pro eorum arbitrio dirigendus.
Occiso deinde Helgone ad Atislum
summam imperii devolutam
latranti cani, nomine Rachoni, ad
ignominiam gentis commissam, eoqve
a canibus discerpto giganti Laes,
postque ejus fata servo ejus Svio, a
pediculis deinde consumto, tandem
ejus fratri Hothero: quod quam ab
hac nostra historia dissentiat, legenti
sine labore obvium; conferentique
cum nostra Serie Regum Daniae
etiam absurdum apparebit; cum

p.44
nullus his temporibus Hodbrodo,
nullus Hothero locus suppetat. Nec
Saxoni quidem noster adstipulatur,
cum Roem ab Hodbrodo occisum,
subjectamque Svecis Daniam perhibet.
Calumniam illam de Rachone
Petrus Parvus Rosefontanus in
Retorsione adversus Johannem
Gothum pag. 17. abunde refutavit,
quo lectorem remittimus. Carmina,
quae in hac historia occurrunt,
ex Islandico in Latinum vertit
rogatu meo praestantissimus juvenis,
Thorlefus Haltorius Islandus.
Atque haec sunt, de quibus Te,
Candide lector, hic commoncefactum
volui. Tuum erit, si quae reprehendenda
censueris, in bonam
partem accipere; nec mihi levitati
imputare, quod ea quae ab
antiquitate accepi, supprimere
noluerim.

p.45
Elenchus Capitum in
Praesentem Historiam.
CAPUT. I.
Frodius Quartus. Ejus filii. Halfdanus
a Frodio fratre opprimitur.
Filii, Hroar et Helgius latibulis absconduntur.
Hos Frodius, coacto prius
in fidem populo, ad necem qvaerit. Incipit
pag. I.
CAP. II.
Hroar et Helgius svasu Virfilis ad
Saevarem se conferunt. Nomina mutant.
Dementiam simulant. Post triennium
uno cum Saevare ad aulam Regis
perveniunt. Convivium et in eo
gesta referuntur. Frodius debitas parricidii
paenas luens, cum magno suorum
numero incendio vitam claudit. Saxonis
de his narratio expenditur. Pag. 7.
CAP. III.
Hroar in Angliam transfretat. Augnem
Nordrii Regis filiam uxorem ducit.

p.46
Partem Regni sibi propriam cum
fratre permutat. Saevar moritur. Ejus
filius Hrokus svasu matris regni trientem
poscit. Repulsam patitur. Ad
Hroarem se confert. Armillam perdit.
Pede truncatur. Hroarem occidit. Regis
nomen assumit. Ejus paena. Agnar
nascitur. Ejus elogium. Succincta de
his temporibus Dissertatio. Pag. 20.
CAP. IV.
Helgius Olufam Superbam temere
impetit, atqve ab ea indigne tractatur.
Pag. 29
CAP. V.
Helgius illatam sibi ignominiam
vindicat, et Olufae Reginae stuprum
infert, Pag. 34.
CAP. VI.
Yrsa nascitur. A matre indigne educatur.
A patre rapitur. Ei inscia
nubit. Hrolfum parit. Ab Helgio discedit.
Adelsi Sveciae Regi matrimonio
jungitur. Pag. 37.

p.47
CAP. VII.
Helgius maerore ob [ab ed.] amissam conjugem
vexatus, solus agit. De monstrose
Skuldae ortu narratio. Profectio Helgii
in Sveciam. Ejus caedes. Berserki,
eorumque mores describuntur. Pag. 45.
CAP. VIII.
Svipdagus, ejusqve fratres. Ipse ad
aulam Adelsis accedit. Cum Berserkis
conflictatur. Eos superat. Pag. 54.
CAP. IX.
Berserki contra Adelsem exercitum
movent. Hos Svipdagus acri praelio
fundit. Ille bellum reparant. Svipdagus
cum iis congreditur. Fratres succurrunt.
Eventus pugnae. Pag. 62.
CAP. X.
Svipdagus cum fratribus, aula Adelsis
relicta, ad patrem se recipit.
Hrolfi Krakii Daniae Regis elogium.
Ad eum fratres suggestu patris se conferunt.
Ejus satellitio inseruntur. Pag.
67.

p.48
CAP. XI.
Hrolfus legationem in Sveciam parat.
Regiam amplificat. Sororium
Hiorvardum astu subjugat. Pag. 73.
XII.
Bodvaris Biarkii genus repetitur.
Avi ejus secundae nuptiae. Regina Hvita
privignum Biornum ad incestum sollicitat,
et diris devovet. Pag. 76.
CAP. XIII.
Biornus in ursum transformatur.
In gregem patris saevit. Cum Bera
Consvescit. Eam futura edocet. A venatoribus
impetitur. Capitur. Occiditur.
Pag. 83.
CAP. XIV.
Bera ad Ursinum epulum a Regina
adigitur. Tres filios parit. Eorum
Nomina, forma et fortitudo. Elgfrodius
domesticae vitae impatiens, accepta
patrimonii parte, latrocinium exercet.
Pag. 89.

p.49
CAP. XV.
Thorer Canipes ad fratrem pergit.
Quomodo ab eo acceptus. In Gothiam
proficiscitur. Ibi Rex creatur.
Pag. 94.
XVI.
Bodvar omissam a fratribus ultionem
paternae caedis queritur. Avum de
re gesta certiorem [certionem ed.] facit. De Regina
venefica vindictam sumit. Pag. 98.
CAP. XVI.
Bodvaris gladius describitur. Ipse
fratrem Elgfrodium convenit. Cum eo
acriter colluctatur. Hausto ex sura pedis
ejus sangvine corroboratur. In Gothiam
vadit. Ibi loco fratris accipitur.
Iter ad Regiam Hrolfi meditatur.
Pag. 103.
CAP. XVIII.
Bodoar in itinere ab Hotti parentibus
hospitio excipitur. Hrolfi Regis aulam
ingreditur. Hottum liberat. Aulicorum

p.50
unum ossis jactu interimit.
Satellitio adscribitur. Pag. 111.
CAP. XIX.
Bodvar lamiam in feram transfiguratam
occidit. Cujus sangvine hausto
Hottus repente viribus auctus insignis
Athleta evadit, virtutis specimen praesente
Rege edit. Gladium Gullinhialtium
praemii loco accipit. Hialtii nomen
assumit. Pag. 119.
CAP. XX.
Berserkorum insolentia reprimitur.
Ordo praecipuorum Athletarum. Rex
Hialtio Generosi cognomen indit. Bodvar
ad expeditionem Svedicam Regem
hortatur. Pag. 127.
CAP. XXI.
Iter Regis in Sveciam. Hranius eum
et comitatum ejus hospitio bis excipit.
Prodigioso frigore primum, inde urente
siti, mox astu immodico eos exercet.
ejus svasu Rex universos comites, Athletis

p.51
exceptis, domum remittit. Pag.
133.
CAP. XXII.
Regis Adelsis aulae Hrolfus magna
cum pompa adeqvitat. Fossas ipse et
Athleta superant. Ignem transiliunt.
Voggus Hrolfo Krakii cognomen indit.
Armillam ab eo accipit, Adels hospites
incendio opprimere statuit. Frustratur.
Canis Hrolfi cum apro pugnat.
Eum superat. Accipiter item ejus Adelsianos
vita privat. Pag. 140.
CAP. XXIII.
Hrolfo Regina Mater pretiosa munera,
et armillam Sviagris dictam,
donat. Discrimen in campis Fyrensibus.
Hrolfi strategema. Ipse in Daniam
revertitur. Oblatam e sene armaturam
abnuit. In ejus offensam incurrit.
Redux in Regnum bellis abstinet.
Pag. 151.

p.52
CAP. XXIV.
Skulda maritum Hiorvardum adversus
Hrolfum concitat. Tributorum
per triennium immunitatem impetrat.
Magorum Veneficarumqve magnam
vim congregat. Bellum astute praeparat.
Pag. 160.
CAP. XXV.
Hiorvardus et Skulda a Hrolfo
splendido convivio excipiuntur. Eorum
insidiae deteguntur. Athletarum nomina.
Cum Hiorvardianis congressus.
Biarhii artes. Skuldae veneficia. Hrolfus
et Hiorvardus eorumque copia
mutua internecione sternuntur. De
Skeggio. Midfiordense. relatio. De gladio
Skofnungo, et Hrolfi Kratii posthuma
fama. Pag. 163.